Op een verjaardagsfeestje kwam het spontane idee tot stand. Wij (Emmie, Renske, Steffi en ik) zouden eens de website van Ryanair afstruinen op zoek naar een mooie aanbieding naar Londen. Gezien mijn reisadviseuse skills die af en toe nog eens om te hoek komen kijken had ik de taak om eens bij mijn grote vriend Ryan te informeren naar de mogelijkheden, al snel op mij genomen. Het weekend was uitgekozen, 13 t/m 15 maart: zaterdag vroeg heen, maandagmiddag retour. Er even heerlijk tussenuit in het voorjaar, hopend een paar van de eerste zonnestralen mee te pikken. Tijdens de paspoortcontrole werd onze Stef opgemerkt door een fotograaf, of ze niet eens zou willen overwegen om voor zijn camera te poseren. Een weekendje Londen voor ogen, maar de start van een glansrijke fotomodellen carrière? Misschien iets om over na te denken NA het weekend. Ik moet zeggen – ondanks de arrogantie van Ryanair (geweldig!) weer een prettige ervaring met Ryanair rijker. Vechten op een plekje bij het raam en de vouwen in je benen zullen we dan maar snel vergeten. Een (te) dure ice tea gekocht en we waren in een zucht en een scheet gearriveerd. En dan is het eerste wat je doet: wat onbekende flappen uit de ATM halen – welke wij zo snel mogelijk in de Topshop, H&M en Abercrombie & Fitch zouden uitgeven. Terravision, ontstaan door het succes van de Europese prijsvechters, heeft ons vervolgens binnen een uur afgezet in hartje Londen: Victoria Station. Ons hotel, Best Wes
tern Burns Hotel lag een steenworp ten opzichte van het metrostation Earls Court, wat je overigens vanuit Victoria met de Central en District line in een paar haltes kan bereiken. Uitgevogeld waar we aan kaartjes zouden kunnen komen zagen we in de verste verte al een aardige rij staan. Een gelukje - mevrouw achter de balie was niet bijster slim – ik had mijn 3-daagse pas voor 5 Pond, terwijl de andere meiden mooi 15 Pond konden afrekenen! Londen had vast vernomen dat wij in aantocht waren want uiteraard stonden wij voor gesloten hekken; het hele weekend onderhoud aan de Central en District! En nu?! Alsof ik me in vredesnaam nog kon herinneren hoe dit ook al weer werkt! Beetje improvisatie en gedraai van de metroplattegrond met de juiste lijn toch nog aangekomen op Earls Court. Ons hotel had een geweldige ligging, gelegen aan prachtige Victoriaanse tuinen in Kensington – een van de chiquere wijken van Londen. Koffers in de kamer dumpen en geld uitgeven maar! Aangekomen op Oxford Street hadden we eigenlijk nog geen flauw benul hoe lang die straat wel niet is en hoe onze voeten aan het eind van de dag zouden voelen! Als een kind in de ballenbak van Ikea – dol blij! Wat een winkels! Hip, maar massaal! Als een kip zonder kop rende ik als een gek op de Topshop af, niet er bij nadenkend dat je in Londen van links naar rechts moet kijken om veilig de overkant te maken. Wat een aanbod, we wisten gelijk dat 3 dagen echt niet voldoende waren om al het moois te bekijken, maar 3 dagen toch eigenlijk stiekem misschien wel te lang voor onze portemonnee! Doodmoe na een dag geld 
uitgeven om onze kledingkast van nieuwe zomerkleding te verzien, en na het opfrissen in ons hotel zijn we een hapje gaan eten in een van de Londense pubs. Geen fish en chips… Wel een lekkere vette hap! Onze maag voorzien van een goede bodem om op Leicester square een van de vele clubs in te duiken. Lekkere wijntjes, een hoop gelach, gedans en geflirt. Prima avondje! Een enorme tegenvaller was dat de clubs in Londen om 2 uur sluiten. Vol verbazing dan maar op zoek naar een tentje waar we nog wat ‘chips’ kunnen eten. McDonalds al dicht?! Zo’n grote stad, maar geen twentyfourseven! We hebben wel het record behaald in het aantal vervoersmiddelen dat nodig zijn geweest om terug bij het hotel te komen: het begon met wat kilometers lopen, vervolgens een buschauffeur die mede verantwoordelijk is voor onze verdwaling, een fietstaxi, bestuurd door jongens die drukker bezig waren om indruk op ons te maken door iedereen proberen in te schakelen om ons de weg te leiden. Eenmaal uitgestapt om maar eens een echte taxi aan te houden waren we Emmie even kwijt. Emmie wilde haar wijntjes lozen en is de enige open shoarmatent in gelopen op zoek naar het toilet. Ondanks pik donkere gangen heeft ze uiteindelijk de weg terug weer weten te vinden. In de tussentijd hadden wij inmiddels een van de weinige lege taxi’s gestrikt. Een te dure taxi, maar o wat wij waren blij toen we in bed lagen! Al had ie het dubbele gekost! De volgende morgen geen tijd gehad om onze kater uit te slapen want er stond een hoop cultureels op het programma! En ’s middags, dan toch nog maar even diep in de buidel tasten en de laatste centen uit te geven op Oxford Street. ’s Morgens stond dus in het kader van een aardige wandeling, het was prachtig weer dus vol goede spirit!
Bij Harrods stond een menigte aan mensen al vroeg al in de rij om binnen te dringen – er was vast het een en ander in de aanbieding. Net voor Hyde Park
kwamen wij voorbij The Lanes Borough hotel, een van Londen haar mooiste en duurste hotels. Voor het hotel stond zo’n typische bellboy (misschien kunnen we beter zeggen bellgranny vanwege zijn leeftijd) met uitzicht op een Rolls 
Royce en twee fantastische Bentleys. Renske was brutaal genoeg om een praatje te maken met meneer in kwestie, om ons binnen te lootsen in het hotel – om wellicht een rijke vent op te doen! Geweldig mooi hotel, en de man gehezen in een pinguïnpak vroeg ons een drankje te doen aan de bar. Voor een colaatje moesten we vast 10 Pond afrekenen, dus dat aanbod sloegen we af. Na een kort praatje rent de oude man nog even snel naar binnen en komt terug met de sleutels van de Rolls Royce, om precies te zijn de Phantom, inclusief suicidedoors. Of we er even in wilde zetten. Maar natuurlijk! Heel voorzichtig, bang om iets te beschadigen of vies te maken hebben we even snel een fotosessie gehouden, zodat we menig mannen jaloers zouden kunnen maken met deze ervaring. Alles wat blinkt en duur is houden wij vrouwen van, ongeacht of we enig benul hebben van de type auto waar we in hadden gezeten.
tern Burns Hotel lag een steenworp ten opzichte van het metrostation Earls Court, wat je overigens vanuit Victoria met de Central en District line in een paar haltes kan bereiken. Uitgevogeld waar we aan kaartjes zouden kunnen komen zagen we in de verste verte al een aardige rij staan. Een gelukje - mevrouw achter de balie was niet bijster slim – ik had mijn 3-daagse pas voor 5 Pond, terwijl de andere meiden mooi 15 Pond konden afrekenen! Londen had vast vernomen dat wij in aantocht waren want uiteraard stonden wij voor gesloten hekken; het hele weekend onderhoud aan de Central en District! En nu?! Alsof ik me in vredesnaam nog kon herinneren hoe dit ook al weer werkt! Beetje improvisatie en gedraai van de metroplattegrond met de juiste lijn toch nog aangekomen op Earls Court. Ons hotel had een geweldige ligging, gelegen aan prachtige Victoriaanse tuinen in Kensington – een van de chiquere wijken van Londen. Koffers in de kamer dumpen en geld uitgeven maar! Aangekomen op Oxford Street hadden we eigenlijk nog geen flauw benul hoe lang die straat wel niet is en hoe onze voeten aan het eind van de dag zouden voelen! Als een kind in de ballenbak van Ikea – dol blij! Wat een winkels! Hip, maar massaal! Als een kip zonder kop rende ik als een gek op de Topshop af, niet er bij nadenkend dat je in Londen van links naar rechts moet kijken om veilig de overkant te maken. Wat een aanbod, we wisten gelijk dat 3 dagen echt niet voldoende waren om al het moois te bekijken, maar 3 dagen toch eigenlijk stiekem misschien wel te lang voor onze portemonnee! Doodmoe na een dag geld 
uitgeven om onze kledingkast van nieuwe zomerkleding te verzien, en na het opfrissen in ons hotel zijn we een hapje gaan eten in een van de Londense pubs. Geen fish en chips… Wel een lekkere vette hap! Onze maag voorzien van een goede bodem om op Leicester square een van de vele clubs in te duiken. Lekkere wijntjes, een hoop gelach, gedans en geflirt. Prima avondje! Een enorme tegenvaller was dat de clubs in Londen om 2 uur sluiten. Vol verbazing dan maar op zoek naar een tentje waar we nog wat ‘chips’ kunnen eten. McDonalds al dicht?! Zo’n grote stad, maar geen twentyfourseven! We hebben wel het record behaald in het aantal vervoersmiddelen dat nodig zijn geweest om terug bij het hotel te komen: het begon met wat kilometers lopen, vervolgens een buschauffeur die mede verantwoordelijk is voor onze verdwaling, een fietstaxi, bestuurd door jongens die drukker bezig waren om indruk op ons te maken door iedereen proberen in te schakelen om ons de weg te leiden. Eenmaal uitgestapt om maar eens een echte taxi aan te houden waren we Emmie even kwijt. Emmie wilde haar wijntjes lozen en is de enige open shoarmatent in gelopen op zoek naar het toilet. Ondanks pik donkere gangen heeft ze uiteindelijk de weg terug weer weten te vinden. In de tussentijd hadden wij inmiddels een van de weinige lege taxi’s gestrikt. Een te dure taxi, maar o wat wij waren blij toen we in bed lagen! Al had ie het dubbele gekost! De volgende morgen geen tijd gehad om onze kater uit te slapen want er stond een hoop cultureels op het programma! En ’s middags, dan toch nog maar even diep in de buidel tasten en de laatste centen uit te geven op Oxford Street. ’s Morgens stond dus in het kader van een aardige wandeling, het was prachtig weer dus vol goede spirit!Bij Harrods stond een menigte aan mensen al vroeg al in de rij om binnen te dringen – er was vast het een en ander in de aanbieding. Net voor Hyde Park
kwamen wij voorbij The Lanes Borough hotel, een van Londen haar mooiste en duurste hotels. Voor het hotel stond zo’n typische bellboy (misschien kunnen we beter zeggen bellgranny vanwege zijn leeftijd) met uitzicht op een Rolls 
Royce en twee fantastische Bentleys. Renske was brutaal genoeg om een praatje te maken met meneer in kwestie, om ons binnen te lootsen in het hotel – om wellicht een rijke vent op te doen! Geweldig mooi hotel, en de man gehezen in een pinguïnpak vroeg ons een drankje te doen aan de bar. Voor een colaatje moesten we vast 10 Pond afrekenen, dus dat aanbod sloegen we af. Na een kort praatje rent de oude man nog even snel naar binnen en komt terug met de sleutels van de Rolls Royce, om precies te zijn de Phantom, inclusief suicidedoors. Of we er even in wilde zetten. Maar natuurlijk! Heel voorzichtig, bang om iets te beschadigen of vies te maken hebben we even snel een fotosessie gehouden, zodat we menig mannen jaloers zouden kunnen maken met deze ervaring. Alles wat blinkt en duur is houden wij vrouwen van, ongeacht of we enig benul hebben van de type auto waar we in hadden gezeten. Onze trip werd voortgezet met de bezichtiging van het Buckingham Palace 
en een wandeling door St. James Park om vervolgens de Big Ben te aanschouwen. We merkten dat het vandaag veel drukker werd in de stad, en een stuk groener! We hadden al een flauw vermoeden dat er ‘iets’ tijdens dit weekend gaande zou zijn in London aangezien bijna alle hotels waren uitverkocht! De populatie aan klavertjesvier groeide per meter die we aflegde, de aanloop van St. Patrick’s Day. Aangezien de rij voor de London Eye jammer genoeg oneindig leek, hebben we besloten om dat te bewaren voor de keer dat we terugkomen in Londen. ’s Avonds zijn we richting Covent Garden vertrokken en zijn we aangeschoven in een Frans restaurant. Geen typisch Britse fish & chips dit weekend, maar gewoon een ordinaire franse burger! Na de maaltijd hebben we nog even een pint gedronken in de pub op de hoek bij ons hotel, maar om 11 uur sluit de pub (zondagavond) na het luiden van de bel een kwartier eerder. Op dat moment springt een ordinair, dik stel richting de bar om de laatste ronde (lees 3 pinten per persoon) te bestellen.
De volgende morgen beseffen we ons dat we na de kilometers die we de vorige dag hebben afgelegd toch verdomd goed hebben geslapen! Vandaag is helaas de laatste dag alweer, maar we hebben nog de hele morgen om de gaatjes in de tassen te vullen met nieuwe zomertrends en souvenirs voor het thuisfront.
De tijd helemaal zijn te vergeten, haasten we ons terug naar het hotel om op onze tassen te zitten om te dicht te krijgen, om vervolgens de metro in te sprinten op weg naar Victoria Station. Op tijd arriveren we bij de Terravision bus, die we zullen moeten delen met Mediterraanse mannen. Of het nou Spanjaarden waren of Italianen met een vreselijk, onverstaanbaar accent zijn we nog steeds niet over uit. Ze waren in ieder geval temperamentvol, druk en luidruchtig!
Gelukkig was Ryanair weer mooi op tijd, helaas zat ik naast twee 17-jarige patsertjes maar wat hadden wij toch een geweldig weekend om op terug te kijken! Thanks girls!
en een wandeling door St. James Park om vervolgens de Big Ben te aanschouwen. We merkten dat het vandaag veel drukker werd in de stad, en een stuk groener! We hadden al een flauw vermoeden dat er ‘iets’ tijdens dit weekend gaande zou zijn in London aangezien bijna alle hotels waren uitverkocht! De populatie aan klavertjesvier groeide per meter die we aflegde, de aanloop van St. Patrick’s Day. Aangezien de rij voor de London Eye jammer genoeg oneindig leek, hebben we besloten om dat te bewaren voor de keer dat we terugkomen in Londen. ’s Avonds zijn we richting Covent Garden vertrokken en zijn we aangeschoven in een Frans restaurant. Geen typisch Britse fish & chips dit weekend, maar gewoon een ordinaire franse burger! Na de maaltijd hebben we nog even een pint gedronken in de pub op de hoek bij ons hotel, maar om 11 uur sluit de pub (zondagavond) na het luiden van de bel een kwartier eerder. Op dat moment springt een ordinair, dik stel richting de bar om de laatste ronde (lees 3 pinten per persoon) te bestellen.De volgende morgen beseffen we ons dat we na de kilometers die we de vorige dag hebben afgelegd toch verdomd goed hebben geslapen! Vandaag is helaas de laatste dag alweer, maar we hebben nog de hele morgen om de gaatjes in de tassen te vullen met nieuwe zomertrends en souvenirs voor het thuisfront.
De tijd helemaal zijn te vergeten, haasten we ons terug naar het hotel om op onze tassen te zitten om te dicht te krijgen, om vervolgens de metro in te sprinten op weg naar Victoria Station. Op tijd arriveren we bij de Terravision bus, die we zullen moeten delen met Mediterraanse mannen. Of het nou Spanjaarden waren of Italianen met een vreselijk, onverstaanbaar accent zijn we nog steeds niet over uit. Ze waren in ieder geval temperamentvol, druk en luidruchtig!
Gelukkig was Ryanair weer mooi op tijd, helaas zat ik naast twee 17-jarige patsertjes maar wat hadden wij toch een geweldig weekend om op terug te kijken! Thanks girls!
